ماء معین

گوئیا یارم ز من رنجیده است                 آنچه من بد کرده ام او دیده است

شد دعایم حبس از فرط گناه                 شددلم چون نامه ی عمرم سیاه

تا زیادم رفت هنگام اجل                       در مزاج من گنه شد چون عسل

بهر من دیگر گنه آسان شده                 مومن راه تو بی ایمان شده

بس مظالم آمده بر دوش من                 کرده ام رخت مذلت را به تن

غافل از یاد رفیقان مانده ام                   ذکر دوری از خدا را خوانده ام

من دگر آن یار سابق نیستم                 راست می گویم که عاشق نیستم

عشق دیگر از دلم بیرون شده               عادت بیهوده ام افزون شده

لطف کن ای بر همه عالم امیر               دست این افتاده از پارابگیر

آنکه باشد درپی کارش تویی                این زمین خورده فقط یارش تویی

بهر دیدارت بده بر من مجال                  یک نگه را بردلم بنما حلال

                                                                                                  جواد حیدری