ماء معین

معاویه در سال عام الجماعه فرمانی عمومی برای کارگزارانش در تمام اطراف بلاد اسلام- از هند تا آفریقا- نوشت و ارسال کرد که د آن امده بود:" هرکس که چیزی در فضیلت ابوتراب و خاندانش روایت کند، خونش هدر است، مالش حرمت ندارد، و از حوزه حفاظت حکومت بیرون خواهد شد. پس از این فرمان مردم کوفه که در مکتب امیرالمومنین پرورش یافته و با محبت حضرت آشنا بودند بیشتر از دیگران زجر کشیدند که درمیانشان میثم تمارها، صعصة بن صوحان ها، حجر بن عدی ها و عدی بن حاتم ها بودند که با ولایت امیرالمومنین زیستند و از دنیا رفتند. سختی و شدت این اعلامیه را ان ها به دوش کشیدند و زندان و شکنجه و قتل و غارت را به تن خریدند.

باردوم

معاویه فرمانی صادر کرد: که شهادت هیچ یک از شیعیان علی و خاندانش را نپذیرند( تا چندی پیش نیز در بعضی کشورها شهادت افراد شیعه پذیرفه نمی شد و اینها از نظر حکومت از عدالت ساقط بودند)
معاویه نوشت: انچه از دوستداران عثمان و علاقه مندان ولی از آن کسان که در روایاتی فضلیت او نقل می کنند شناسایی کرده به خود نزدیک سازید، اکرامشان نمایید، و آنچه در فضیلت عثمان نقل می کنند برای من بنویسیدد و نام پدر و خاندانش را ثبت نمایید.

سپس فرمان دیگری صادر شد که حدیث در مورد عثمان زیاد شده و در تمام شهرها و بلاد اسلام منتشر شده، مردم را دعوت کنید که در فضایل صحابه و خلفای اول نقل حدیث نمایند و هیچ روایتی که مردم در مورد ابوتراب نقل کرده اند نگذارید مگر آنکه نقیض آن را در مورد صحابه برای من بیاورید. زیرا این کار برای من محبوب تر است و دلایل ابوتراب و شیعیانش را بشتر می شکند و از مناقب عثمان برای آن ها سخت تر است.
به دنبال این فرمان اخباری فراوان از فضایل صحابه به دروغ جعل شد. تا جایی که به منابر بلاد اسلام راه یافت و به معلمان مکتب خانه ها رسید و آنها به بچه های خردسال و نوجوان آموختند. تا آنجا که این روایات جعلی را چون قرآن کریم پذیرا شدند....


برگرفته از کتاب نقش ائمه در احیای دین/ علامه سید مرتضی عسکری